.Τόσο απλό
دردای من مثل یه دره ی عمیق میموندن و منم مثلِ یه قاصدک از بالای این دره رها شدم، اخرش مقصدم ته اون دره بود.
یکجایی بینِ بودن و نبودن!
یکجای بینِ زنده بودن و مردن!
یکجایی که اسمش مرزِ سردرگمی هاست که علاوه بر پرنده رویاهام و گل آرزوهام،
حتی خیال و جسمم توش سرگردونه!
من میدونستم حالا که تو این دره افتادم نمیتونم دوباره خودم رو اونقدر بالا بکشم که از اسارتِ دنیای دردا رها شم،
.
تو مگه لبخند هم میزنی؟
بیخیال تا کی میخای تو گذشتت بمونی و بگی شکستم؟..
با دردت بزرگ شو نه اینکه ضعیف شو غریبی کلمه ی ضعیفیه..
هست..هرچی هست گذشته و حالته..
همیشه به این فکر کن از تو هم بیچاره تر هست..
گاهی وقتا نباید درد و بازگو کرد اما باید به یاد داشت اونی که همیشه خوبه و خوشحاله شاید از درون یه افتاب گردون پژمرده س..
شاید حق با توعه نباید درد و قضاوت کرد اما درد هایی مثل شکست..مثل مریضی..یا حتی مثل رفتن معشوق برای همه عذاب اوره..و کنار اومدن باهاش سخت..
انقدر درد میکشیم تا تجربه کنی..
به عبارت دیگه تجربه مثل این میمونه که دوبار از یه سوراخ گزیده نشی..
این که خیلی خوبه..اگه اینو کنار گذاشتی قطعا روزی میاد بخندی اما بدون محکوم شدن
زندگی چیزه مضخرفیه،نه؟
